Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

"Η καντίνα που έγινε μαγαζί"


Χρόνια και ζαμάνια βραδερφέ. Εχει σφίξει πολύ το πράγμα. Δεν είναι καιρός για γούστα. Ολες τις χαρές, τις απολαύσεις, τις ηδονές ντε, πάνε να μας τις φάνε. Μας την έχουν πέσει οι αποπάνω και κοντεύουν να μας φάνε ζωντανούς, πρέπει πρώτοι εμείς να τους φάμε, αλλιώς δεν υπάρχει γιατρειά, μ' έχει πιάσει και μια πελώρια λαχτάρα να φάω κάποιον, πλούσιο κατά προτίμηση, αφεντικό, μνημονιακό. Στην καντίνα όπου έφαγα σήμερα (συχνά τον τελευταίο καιρό) έφαγα ωραιότατη παντσετούλα - πρώην καντίνα για την ακρίβεια, κάπου στη Γιαννιτσών, ως καντίνα δεν την πρόλαβα να την τιμήσω παλιότερα, καθότι βρίσκεται και βρισκόταν πολύ πλησίον στην Κάν'τηνα ο Πόντιος που προτιμούσα τότε.

 

Γλείφω το πάτωμα;
Κάνε ό,τι θες άφοβα. Γενικώς, το γλείψιμο το κυριολεκτικό, μεταξύ ίσων, επιβάλλεται και ας μην έχει άμεση σχέση με το στομάχι, αλλά με άλλου είδους απολαύσεις. Τους αποπάνω ρε φίλε και τ' αφεντικά, όχι, μην. Το πάτωμα, ξαναλέω, γούστο σου. Ξα σου.
Size matters:
Είναι μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Πιο μεγάλο απ' ό,τι φαίνεται στη φωτογραφία. Οσο κι αν πεινάς, πάρε πρώτα ένα μόνο. Αν συνεχίζεις να πεινάς, πάει να πει πως έχεις πολλές μέρες να φας. 

 
Τι τσιτσιρίζει στα κάρβουνα;
Παντσέτα, που την προτιμώ, σουβλάκι, λουκάνικο, μπιφτέκι, όλα στα κάρβουνα. Το ψωμάκι του όσες φορές το δοκίμασα πολύ μαλακό, η παντσέτα πάντοτε ζουμερή. Τον τελευταίο καιρό, έχει θεσπίσει και το θεσμό του "διπλού", δηλαδή διπλή παντσέτα ή σουβλάκι, διότι ειδάλλως το ψωμάκι γίγας δεν γεμίζει με τίποτε. Βάζει και μια πικάντικη, λαχανοκάτι καμιά φορά, ανάλογα με την εποχή, μούρλια.
Persil expreeeeesss
Αν έχει κόσμο, περιμένεις. Λίγο, όχι πολύ. 
Στο βάθος κήπος
Στενούτσικος, λίγα τραπεζάκια, κι ένα κάτι σαν μπάρα για ορθίους ή σε σκαμπό φάση. Τέρμα σήμερα στην τριαπασών ο Παντελίδης, νυχτες αλκοολικές. Κόσμος, Γιαννιτσών φάση. Κάτι πιτσιρίκια, 16αρια, κάτι μυστήριοι μουλωχτοί τύποι, εγώ κι ο αδερφός μου, σε φάση κυριλέ κουλτούρα με μούσια, κι ένας γέρος λαχειοπώλης. Η τύπισσα του μαγαζιού είχε κερδίσει, το 1987, 2 εκατομμύρια δραχμές στο λαχείο που της πούλησε. Του δωσε αυτουνού ρεγάλο εκατό χιλιάρικα, κράτησε κάμποσα κι η εφορία, αρχίδια λεφτά της μείνανε. Μπήκαμε και στην ΕΟΚ μετά... ΟΝΕ ευρώ σφαγή των μισθωτών, τα λέγαμε εμείς στην ΕΑΑΚ, δεν μας άκουγε κανείς...

 
Σαν της μάνας μου δεν είναι.
Πόσες φορές να το πούμε; Σαν της μάνας σου πουθενά, αλλά είναι το βρόμικο αυτής της πρώην καντίνας είναι μεγάλο, χορταστικό, νόστιμο. Να δοκιμάσεις χωρίς επιφυλάξεις.
Και από τιμές;
Οχι φτηνά. Αλλά τα λεφτά του τα αξίζει: αυτό το τεράστιο ψωμάκι, με τις δύο παντσέτες μέσα, 3,50 ευρώ - δυόμισι ευρώ με μια παντσέτα. Την απόδειξη πρέπει να τη ζητήσεις εσύ. Εχω φάει τέτοιο κόλλημα με τις αποδείξεις που τελευταία η συμβία με φωνάζει "αποδειξία".
Α!Να μια καντίνα! Πάμε;
Εγώ θα ξαναπάω. Μέχρι και τέλος Φεβρουαρίου μπορεί να με πετύχεις εκεί σίγουρα: χοντρός, αξούριστος, μαλλί σαν του Κώστα Πρέκα. Γυαλιά. Εγώ. Μίλα μου. Δεν δαγκώνω. Μόνο τις παντσέτες.